عمر دنیا و زمین و انبساط آن (بیگ بنگ) - سیاه چاله ها و ستاره های نوترونی همگی گوشه ای از معجزات قرآن است!
نسبت عمر دنیا به عمر زمین:
سوره ی 50 (ق): آیه ی 38:
"ما آسمان ها و زمین و آنچه در میان آنهاست در شش روز آفریدیم و هیچ گونه رنج و سختی ای به ما نرسید"
سوره ی 41 (فصلت): آیه ی 9:
"بگو: آیا شما به آن کس که زمین را در دو روز آفرید کافر هستید و برای او همانندهایی قرار می دهید؟ او پروردگار جهانیان است!"
امروزه دانشمندان با توجه به شواهد موجود عمر زمین را 4.5 میلیارد سال پیش بینی می کنند.
این در حالی است که عمر دنیا 13.5 میلیارد سال برآورد شده است.
در قرآن آمده که زمین در دو روز و دنیا در شش روز خلق شد. (عمر دنیا 3 برابر عمر زمین است).
اگر این موضوع را با شواهد عینی امروز مقایسه کنیم هیچ کمبودی دیده نمی شود!
عمر دنیا (13.5 میلیارد سال) را بر عمر زمین (4.5 میلیارد سال) تقسیم کنید.
جواب 3 بدست می آید.
این بدان معناست که علم امروز نیز به این مسئله رسیده که عمر دنیا 3 برابر عمر زمین است!
سیاه چاله ها و ستاره های نوترونی:
سوره ی 86 (طارق): آیات 1 تا 3:
"سوگند به آسمان و کوبنده ی شب! و تو نمی دانی کوبنده ی شب چیست. همان ستاره ی ثاقب است!"
در عربی "ثقب" به معنای چاله و "ثاقب" به معنای چیزی است که چاله را ایجاد می کند.
نسبیت عام پیش بینی می کند که سیاه چاله ها از ستاره های نوترونی بوجود می آیند. ستاره های نوترونی اکثرا قابل رویت نیستند و تنها با امواج رادیویی (پالس ها) رصد می شوند.امواج دریافتی از این ستاره ها طوری به نظر می رسد که کسی به جایی می کوبد! (ستاره ی کوبنده).
باور ندارید؟ گوش کنید!
قرآن در آسمان ستاره ای کوبنده را معرفی می کند که ثاقب است. (چاله ایجاد می کند).
کلام واضح قرآن در این مورد جایی برای شک نمی گذارد!
بیگ بنگ – بیگ کرانچ و انبساط دنیا:
سوره ی 55 (الرحمن): آیه ی 37:
"آسمان ها روزی دوباره شکاف برمی دارند و مانند گل سرخی باز می شوند!"
سوره ی 51 (الذاریات): آیه ی 47:
"و ما آسمان ها را با قدرت خود بنا کردیم و همواره آن را وسعت می بخشیم!"
سوره ی 21 (الانبیا): آیه ی 104:
"در آن روز که آسمان را چون طوماری در هم می پیچیم هماگونه که آفرینش ر
اخترشناسان آمریکایی ادعا می کنند که ممکن است پدیده ای به نام سیاهچاله ها وجود نداشته باشد.این سیاهچاله ها هر چه را که در مسیرشان قرار بگیرد می بلعند و ذهن درخشان ترین دانشمندان را به خود مشغول کرده اند. اما یک گروه از دانشمندان ادعا می کنند که ممکن است تصویر سیاهچاله ها به عنوان پدیده هایی بهت آور به طور ناامیدکننده ای اشتباه باشد. در واقع، ممکن است که این پدیده ها اصلا وجود نداشته باشند.به گفته این محققان، نظر سنتی اخترشناسان در مورد کیهانی که سیاهچاله هایی نامرئی و همه چیزخوار در آن پراکنده هستند می بایست با نظریه ای دیگر جانشین شود. این نظریه توپ های مغناطیسی و عجیبی از پلاسما را جایگزین سیاهچاله ها کرده است. اگر این یافته تائید شود که برخی دانشمندان آن را در افق واقعیت نمی بینند فرضیه نشات گرفته از محاسبات زمین شناس انگلیسی در ۱۷۸۴ که توسط اینشتین تائید شد و توسط چهار قانونی که پروفسور استفن هاوکینگ آنها را مطرح کرد، به گونه ای اساسی واژگون خواهد شد. این دانشمندان که سرپرستی آنها را رودی شیلد در مرکز اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین برعهده دارد، در زمانی که مشغول رصد یک اختروش کوازار بودند که در فاصله نه میلیارد سال نوری از زمین پرسه می زند چیزی را ردیابی کرده اند که به ادعای آنها «ناقوس مرگ» فرضیه سیاهچاله است.اعتقاد بر این است که اختروش ها در مرکز خود دارای سیاهچاله هایی هستند. اما دانشمندان برای بررسی این فرض تعداد ۱۴ تلسکوپ را مستقر کرده اند تا به گونه ای بی سابقه این جرم را تحت نظر بگیرند. این گروه توانست با تجزیه و تحلیل سوسو زدن این اختروش، ساختار درون این جرم را کاوش کند.
آنها یک چاله را در قرص مواد اطراف مرکز اختروش کشف کردند که در حال دهان باز کردن است. این چاله چهار هزار بار بزرگتر از فاصله زمین تا خورشید است. دانشمندان عقیده دارند که این چاله فقط می تواند توسط موادی که یک میدان مغناطیسی قوی آنها را به بیرون پرت می کند، به وجود بیاید. به دلیل اینکه سیاهچاله ها میدان های مغناطیسی ندارند، گروه دکتر شیلد در مجله Astronomical پیشنهاد می کند که یک گلوله چگال پلاسمایی موسوم به MECO جرم گرد مغناطیسی که همیشه در حال فروریزی است می باید منبع انرژی این اختروش باشد.داری لیتر یکی از دانشمندان این گروه می گوید: «به نظر من این اولین شاهد و مدرک
ناسا، از کشف یک ستاره جدید درحال انفجار، موجودی که به آن ابرنواختر می‌گویند، خبر داده و اعلام کرده است که این ابرنواختر بسیار درخشان تر از همه ابرنواخترهای کشف شده قبلی است.
این ابرنواختر سپتامبر گذشته در یک کهکشان دورافتاده رؤیت شد و از آن زمان توسط انواع تلسکوپ های زمینی و فضایی رصد شده است.
این مشاهده این سوال را برای منجمان پدید آورده که آیا انفجار مشابهی در فاصله ای نزدیک تر، یعنی در داخل کهکشان راه شیری، در آستانه وقوع است یا نه.
چراکه ابرنواختر زمانی ایجاد می‌شود که یک ستاره درحال مرگ منفجر شده و مقدار عظیمی انرژی که نور آن می تواند از نور کل کهکشان محل وقوع بیشتر باشد آزاد کند.
تاکنون صدها ابرنواختر در کهکشان های دیگر ضبط شده است، اما این یکی کارشناسان را متحیر کرده است.
میزان تابندگی این ابرنواختر برای 70 روز درحال افزایش بود که تصور می شود در این مدت پنج بار درخشان تر از هر ابرنواختر دیگری که تاکنون رؤیت شده بوده است.
پژوهشگران می گویند ستاره ای که منفجر شده احتمالا دارای حداکثر جرمی است که یک ستاره می تواند داشته باشد؛ یعنی شاید تا 150 برابر خورشید.
نِیتان اسمیت، سرپرست تیم محققان از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی می گوید : چیزی حدود 400 میلیارد ستاره وجود دارد و شاید تعداد ستارگانی که جرمشان آنقدر عظیم باشد که چنین انفجاری ایجاد کنند از یک مشت تجاوز نکند.
البته محققان می گویند ستاره ای را در کهکشان ما شناسایی کرده اند که احتمال دارد روزی در آینده با همین شدت و تابندگی منفجر شود.
آنها می گویند خیلی بعید است که چنین حادثه ای زمین را تهدید کند اما ممکن است آنقدر نور در آسمان بپاشد که بتوان با آن در تاریکی شب کتاب خواند.
ابر نو اختر چیست؟
ستارگان هم مانند موجودات زنده متولد می‌شوند، زندگی می‌کنند و سپس می‌میرند، ولی طول زندگی آنها بسیار طولانی است.
عمر کوتاه انسانها کفاف نمی‌دهد تا بتوانند زندگی یک ستاره را در مراحل مختلف شاهد باشند، اما دانش اخترشناسی می‌تواند مراحل عمر یک ستاره را برای ما مشخص کند.
بعد از آنکه ستاره شکل می‌گیرد (تولد ستاره)، واکنشهای هسته‌ای در داخلی‌ترین هسته ستاره، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و انرژی آزاد
