کودک با هر تقاضایی که به شکل گریه برای دریافت آب از خود ابراز می دارد و از سوی پدر و مادر نادیده گرفته می شود، به سمت از بین رفتن احساس تشنگی حرکت می کند. این وضعیت به گونه ای جلوه می کند که کودک با خودش می گوید: هیچ امکان و موقعیتی برای رسیدن به خواسته خود و نوشیدن آب وجود ندارد. این افراد به هیچ وجه نمی خواهند به من آب بدهند!
چون هیچ گونه فرصتی برای کودک فراهم نمی شود تا حس شوق و رغبت خود را برای فرونشاندن تشنگی اش توسط نوشیدن آب خالص مرتفع سازد، توانایی درخواست آب و احساس تشنگی در او از بین می روند و یا به طور گهگاهی و یا دوره ای نمایان می شوند.
کودک همان طور که رشد می کند، این تجربه (که نوشیدن آب خالص را از زندگی خود کنار بگذارد) به خوبی در ذهنش نقش می بندد. از این رو هیچ گونه جای تعجبی وجود ندارد که انسان امروزی که در دوران پیشرفته زندگی می کند، متفاوت با سایر مخلوقاتی که برای رفع تشنگی خود به طور انحصاری به آب نیاز دارند، در فواصل زمانی و به طور دوره ای نیازی به احساس تشنگی ندارد.
انسان های امروزی به سختی مقدار اندکی آب در طی شبانه روز مصرف می کنند که مقدار آب نوشیده شده در بین وعده های غذایی فقط اندکی بیشتر است. آن ها بر این باورند که کیفیت مواد غذایی و آن چه در غذاهای آن ها یافت می شود – مواد معدنی و ویتامین ها- تمام آن چیزهایی هستند که برای حفظ سلامتی شان لازم می باشند. در هر صورت، نیازمندی هر عضو به مقدار مشخص از آب برای صحیح انجام دادن عملکرد خود نمی تواند تغییر یابد. در نتیجه، علاوه بر این که روند احساس تشنگی به طور وسع سرکوب می گردد، کمبود آب هر عضو نیز به بدن آسیب می رساند.
هنگامی که آب در مقادیر کافی در دسترس بدن قرار نداشته باشد، فقط به اعضای مهم بدن رسیده و تنها نیازمندی های لازم برای کار کردن آنها فراهم می شود تا بدن بتواند مهمترین اعمال حیاتی را برای زنده نگاه داشتن خود حفظ کند.
مغز انسان در بین اعضای بدن، مهمترین عضوی است که برای صحیح انجام دادن اعمال خود، به آب نیاز دارد. ساز و کار تنظیم آب برای استفاده اعضای گوناگون بدن توسط مغز انسان کنترل می گردد. هنگامی که بدن به طور حاد و ناگهانی به کاهش آب روبه رو شود، مغز خود را با الگوی مدیریت کمبود سازگار نموده، و توزیع مقدار آب موجود در بدن را تنظیم می کند تا فقط اعضای بسیار مهمی که عملکردشان برای زنده نگاه داشتن بدن ضروری است، آب دریافت نمایند. سایر اعضاء یا آب بسیار کمی می گیرند و یا اصلا به آن ها آب نمی رسد.
این وضعیت به طور خودکار موجب می شود تا آب در دسترس اعضایی مانند عضلات و مفاصل که نقش حیاتی و مهمی ندارند، قرار نگرفته و نیازمندی آن ها به آب مورد غفلت قرار گیرد. انتقال آب به یکسری اعضای محدود، موجب کاهش مزمن آب یا به اصطلاح دهیدراتاسیون در سایر اعضاء می شود و باعث می گردد تا آن ها نتوانند در غیاب آب مورد نیاز خود، عملکرد خود را به طور صحیح انجام دهند.
از این رو بسیاری از اعضای بدن انسان امروزی که با الگوی جدید تغذیه سازگار است و آب اندکی مصرف می کند یا به جای آب از نوشیدنی های دیگر مانند چای، قهوه، نوشابه، آب جو و یا آب میوه بهره می گیرد، از کاهش آب یا به اصطلاح، دهیدراتاسیون رنج می برند، ولی از آن جا که ساز و کار احساس تشنگی در این انسان دچار اختلال شده است، احساس تشنگی به ندرت به او دست می دهد.
این وضعیت ناخجسته برای ماهها یا سال ها ادامه می یابد تا به مرحله ای می رسد که یک عضو از بدن توسط مواد سمی به طور کامل انباشته شده و کارکرد آن دچار اختلال می گردد و تظاهرات یک بیماری مزمن در فرد نمایانگر می شود.
دکتر باتمان قلیچ بر این باور است که روش آموزش پزشکی ما بسیار نادرست است. پزشکی امروز همیشه به ترکیبات موجود در بدن و مواد حل شده در مایعات و نقش آن ها در داخل بدن نظر می افکند. ما همواره واکنش های شیمیایی و مواد حاصل از این واکنش ها را فقط به ترکیبات حل شده در مایعات نسبت می دهیم و آب را به عنوان یک حلال عادی و حلالی که کارش را فعالانه انجام نمی دهد، در نظر می گیریم. این برخورد و رویکردد از فهم نادرست هر دو عبارت بیماری و سلامتی ناشی می شود.
بیماری های مزمن درمان نمی شوند و داروها و روش های درمانی فقط برای کنترل آن ها مورد استفاده قرار می گیرند. به عنوان مثال یک بیمار مبتلا به افزایش فشار خون یا بیماری قند (دیابت) را در نظر بگیرید، داروهای مورد استفاده برای این بیماران هنگامی که تجویز می شوند، باید تا پایان عمر مصرف شوند. بیماری هرگز رفع نشده و از بین نمی رود و فقط کنترل می گردد.
علم پزشکی امروز به ریشه، بنیان و اساس آن چه به عنوان علت بیماری در اولین گام ایجاد بیماری مطرح می باشد، نمی پردازد و این موضوع بیانگر علت درمان ناپذیر بودن بیماری های مزمن مانند آسم، روماتیسم، آرتریت، دیابت، افزایش فشار خون، سوء هاضمه، دردهای شکمی، فتق و غیره می باشد.
دکتر باتمان قلیچ، فقط با استفاده از آب هزاران بیماری را که از بیماری های مزمن مانند درد گردن، درد قلبی، سردرد، استرس، افسردگی و بسیاری انواع دیگر رنج می بردند. درمان نموده و با درمان آن ها به نتایج واضح و مشخصی دست یافته است. او ضمنا در کتابش تاکید کرده است که افراد مبتلا به بیماری آلزایمر (زوال عقل) و کودکانی که دچار ضعف یادگیری هستند، هرگز نباید چای یا قهوه مصرف کنند و به جای آن باید مقادیر زیادی آب بنوشند.
