و بدان کسی که گنچینه های آسمان و زمین در دست اوست تو را در دعا رخصت داده و پذیرفتن دعایت را بر عهده نهاده و تو را فرموده از او خواهی تا به تو دهد، و از او طلبی تا تو را بیامرزد. و میان تو و خو کسی را نگمارده تا تو را از وی باز دارد و از کسی ناگزیرت نکرده که نزد او برایت میانجی گری آرد، واگر گناه کردی از توبه ات منع ننموده و در کیفرت شتاب نفرموده و چون بدو بازگردی سرزنشت نکند ، و آنجا که رسوا شدنت سزاست پرده ات را ندرد. ودر پذیرفتن توبه بر تو سخت نگرفته و حساب گناهت را نکشیده ، واز بخشایش نومیدت نگردانیده، بلکه بازگشتت را از گناه نیک شمرده و هرگناهت را یکی گرفته و هر کار نیکویت را ده به حساب آرده و در بازگشت را برایت بازگذارده و چون بخوانیش آوایت را شنود، و چون راز خودت را با او در میان نهی آن را داند، پس حاجت خود بدو نمایی و آنچه دردل داری پیش او بگشایی، و از اندوه خویش بدو شکایت کنی و خواهی تا غم تو را گشاید و در کارها یاری ات نماید و از گنجینه های رحمت او آن را خواهی که بخشیدنش از جز او نیاید: از افزودن مدت زندگانی و تندرستی ها و در روز ها فراوانی.
از فرشتگانی که در آسمانهایت جایشان دادی ، و از زمین خود برترشان بردی. آنان از دیگر آفریدگانت تو را بهتر می شناسند ، و از عقاب تو بیشتر می هراسند، و به تو نزدیک ترند و نه پراکنده ی گردش زمان. آنان با مرتبتی که از آن برخوردارند، و از منزلتی که نزد تو دارند، و یکدله تو را دوست دارند و تورا فراوان طاعت می گزارند، و اندک غفلتی در فرمان تو نیارند.
آفرینش را آغاز کرد و آفریدگار را به یکباره پدید آورد،بی آنکه اندیشه ای به کار برد، یا از آزمایشی سود برد یا جنبشی پدید آرد یا کسی را به خدمت گمارد. از هرچیز به هنگام بپرداخت، و اجزای مخالف را باهم سازوار ساخت ، و هر طبیعت را اثری بداد و آن اثر را دز ذات آن نهاد. از آن پیش که بیافریند به آفریدگان نابود.برآغاز و انجامشان بینا، و با سرشت و چگونگی آنان آشنا.
سر لوحه ی دل شناختن اوست . ودرست شناختن او باور داشتن او.ودرست باور داشتن او. یگانه انگاشتن او.ویگانه انگاشتن او،او را بسزا اطاعت نمودن،و بسزا زدودن ، چه هر صفتی گواه است که موصوف دوتاست وهر موصوف نشان دهد که از صفت جداستریال پس هرکه پاک خدای را باصفتی همراه داند او را با قرینی پیوسته و آن که با قرینش پیوندد، دوتایش خواند، جزء جزء اش داند . آن که او را جزءجزء داند ، اورا نداند. وآنکه او را نداند در جهتش نشاند، محدودش انگارد. وآنکه محدودش انگارد،معدودش شمارد.
